Beste vrienden,
graag wil ik jullie verslag doen van de gebeurtenissen van het afgelopen half jaar, omtrent De Zee van Conselheiro.
In september was de vertoning van de eerste versie van de verhalenruimte – De Zee van Conselheiro, in het festival Klanken aan het IJ in Amsterdam. Het was een wandeling op blote voeten door de zandvlakte van de Sertao, door een doolhof van geitenbellen. Langs de route waren overal kleine zithoekjes ingericht, waar je een persoon uit de Sertao kon bezoeken – even deel worden van zijn leven in de droogte en zijn dromen van de zee. Een wandeling die eindigde met natte voeten – de bouw van het stuwmeer, de zee die écht kwam. Daar stond het publiek met blote voeten in het water, terwijl de videobeelden door het water heen op de wand werden geprojecteerd. Door hun bewegingen veroorzaakten de bezoekers kleine golven in het water, waardoor de videoprojectie aan de muur meegolfde. Zowel kinderen als volwassenen hebben hier, midden in het soms wel zware thema, veel plezier gehad.
Jammer genoeg was de informatie aan het publiek door het festival uiterst slecht geregeld, waardoor de meeste mensen ons niet hebben weten te vinden. Dit was erg frustrerend. Er kwamen veel minder mensen dan verwacht.
Maar voor hen die er wel waren was het een groot succes. Een paar reacties uit het gastenboek:
“Een schrijnend, intens, bijzonder verhaal.”
“Indrukwekkend. Mensen in al hun eenvoud, met veel liefde en respect gemaakt. We nemen dit mee in ons hart.”
“Ik word er stil van, het is een klank aan het IJ die me lang bij zal blijven.”
“Hopelijk wordt ‘t een keer uitgezonden.”
“Ik heb dorst!”
Dit alles was er niet gekomen zonder de steun van onze achterban – De Boot van Conselheiro. We hebben heel veel hulp mogen ontvangen in de vorm van geld, spullen en fysieke inspanning, vanuit Nederland en Duitsland. Nogmaals hartelijk dank aan allen die hieraan bij hebben gedragen.
Het dorre land bracht mensen voort die droomden van de zee
Toen de verhalenruimte werd gemaakt was ongeveer 1/4 van de enorme berg beeldmateriaal uit Brazilië verwerkt. Voor de rest was veel meer tijd nodig. Naarmate ik me daar dieper mee bezig ging houden kwam ik tot de conclusie dat het een veel langer-termijn project gaat worden dan we aan het begin hadden gedacht. En ook, dat de primaire presentatievorm eigenlijk een film zou moeten zijn. De verschillende lagen van het verhaal kunnen in de structuur van een film veel dieper met elkaar communiceren dan in een ruimte.
Toch hebben we gemerkt dat de intimiteit van de verhalenruimte de bezoeker veel dieper kan raken, omdat de verhalen en mensen om wie het gaat heel dichtbij komen. Daarom is het plan voor verdere uitwerking van de verhalenruimte niet verdwenen, maar wel naar de toekomst opgeschoven. Film en verhalenruimte zullen samen verder groeien.
Het dorre land bracht mensen voort die droomden van de zee – is de voorlopige titel van deze film. In de zomer hoop ik de nieuwste versie hiervan af te hebben. Oorspronkelijk wilde ik in april al zo ver zijn, maar in de praktijk valt mijn werk als tolk/vertaler niet altijd goed te combineren met het maken van een film. Het vordert langzaam – maar gestaag. Als deze versie er is wil ik daarmee proberen interesse te wekken in de televisiewereld. Er zijn al kontakten met Das Kleine Fernsehspiel in Duitsland (ZDF/ARTE), en ik hoop op een samenwerking met een Nederlandse omroep.
De Boot van Conselheiro vaart verder
Want er ligt nog een hele mooie weg voor ons. Daarom bij deze alvast een vooraankondiging van de volgende Avond van de Boot van Conselheiro. De exacte datum volgt nog, maar het wordt waarschijnlijk een vrijdag- of zaterdagavond in de tweede helft van september, in Amsterdam. Daar zullen we de film-in-wording vertonen, vertellen over onze verdere plannen, en er komt een Verhalenruimte-voor-één-avond.
De officiële uitnodiging hiervoor volgt nog.
Tot slot wensen we jullie allen een mooie lente toe (het lijkt al wel zomer !),
en tot ziens!
Mendel Hardeman & Susanne Dick
